معنای «ذکر» بودنِ نماز، تفاوت ذکر با تلقین و تقلید و القاء، نماز؛ عامل تبدیل ایمان به یقین، نماز برای سلب عادت است، نماز شویندۀ غفلت های اجباری، کارکردهای مختلف ذکر در انسان ها، رابطۀ داخل و خارج نماز، نماز؛ هماهنگ کنندۀ اعتقاد و عمل، تفاوت تأثیر نماز و سایر عبادات بر انسان، ریشه های عدم حضور قلب در نماز، نماز و ولایت، هدف از جعل ولایت، اقامۀ نماز است، نماز عامل تحکیم ولایت و ولایت عامل نتیجه بخش بودن نماز است، چرا ولایت، «شرط قبولی» نماز و سایر اعمال است؟، کفر به طاغوت؛ مقدمۀ نماز و خودسازی، نماز و اجتماع، نماز، موجب آگاهی و حرکت درونی و اجتماعی، عناصر اصلی نماز، نماز حافظ تمام فضائل، نماز؛ شکر حاکمیت دین و مایۀ دوام آن، نماز؛ انتقال از طبیعت به فطرت، نماز دستگاه حراست انسان از فحشا و منکر، چرا اوقات نماز به پنج وقت تقسیم شده است؟، آداب خروج از منزل و ورود به مسجد، خلاصه ای از فلسفۀ اذکار و افعال نماز، بزرگی خدا؛ اولین یادآوری در نماز، مایۀ رستگاری بودن نماز، حمد و تمرکز در نماز و….
در بخشی از کتاب می خوانیم:
«نماز به انسان معرفت و قُرب می دهد، این قُرب باعث می شود تا معرفت فرد به قُبح اعمال بد و معرفت او به جلوۀ اعمال صالح زیادتر شود. وقتی معرفت انسان به قُبح سیئه شدید شد، خود این معرفت، انسان را از سیئات بازمی دارد. چون نماز قُرب دهنده است، انسان را از فحشا و منکر بازمی دارد. معنای قُرب این است که انسان به آنچه بینش الهی است، نزدیک شود.»
«نماز کلام خداست و می تواند قلب را شفا داده و بیماری های انسان را برطرف کند. چه نمازی قدرت چنین کاری دارد؟ نمازی که بر مبنای حُب و عشق و ولایت الهی باشد می تواند انسان را هدایت کند. نمازی نماز است که از محبت سرچشمه گرفته و از روی اکراه نباشد و محبت الهی را در دل فزونی دهد.»